A publicidade que che colocan

Superpoderes do Audi A8 en Ironman

Non lle bastaba con asomar na cociña dos Serrano: a publicidade encuberta esténdese por YouTube, libros e cancións. Recorda: onde ti só ves un reloxo, alguén ve millóns de euros.
”A publicidade ten que ser agora de 360 graos, é dicir, saír á rúa e abarcar todos os medios. Xa non é algo que quede na televisión ou na prensa”, opina Tamara Martín, creativa na axencia TBWA, responsable dalgunhas das campañas máis premiadas de PlayStation. “A xente está tan afeita que necesita un punch creativo, que a pillen por sorpresa e interactuar”. A publicidade encuberta está demasiado asociada coa imaxe: choca que alguén cobre por citar unha marca nunha canción, pero ninguén se estrañou cando o primeiro que vimos en Me against the music, o vídeo musical de Britney Spears e Madonna, foi un plano pechado do logotipo dun coche Mazda (polo que o fabricante pagou 300.000 dólares, case 200.000 euros). Nos últimos anos, o product placement (así se coñece no sector á publicidade por emprazamento) chegou ás cancións, os vídeos virales e os videoxogos. Coa época dos taquillazos estivais xa iniciada grazas a Iron Man e a Indiana Jones e o reino da caveira de cristal, é hora de ver que anunciantes puxaron máis alto este ano por aparecer no seu terreo máis antigo: o cine.
As boas críticas de Iron Man víronse ensombrecidas nalgúns medios, como o diario británico The Guardian, que condenaron o seu desvergonzada publicidade pouco encuberta. Non só comen hamburguesas de Burger King (que casualmente regala bonequiños do personaxe con cada menú infantil), senón que a falta dun Audi (de logo visible e ostentoso), o que conduce Robert Downey Jr., hai outro que pilota Gwyneth Paltrow.
Pero cando é isto un problema? O cine emula á realidade, e a realidade, efectivamente, está chea de marcas. “Ás veces o product placement é beneficioso para a trama”, conta por teléfono Alberto , guionista e director de Aquí non hai quen viva e actualmente da que se aveciña, series xenerosas no número de etiquetas comerciais que conviven cos protagonistas. “Cando algunha marca vese de fondo, achega realismo: as casas están cheas de produtos. Se un personaxe estrea un coche, é a propia produtora quen busca a unha compañía interesada en sacar o seu automóbil”. É posible, pois, lucrarse sen que se note demasiado.
Recentemente, o filme Eu, robot (2004) foi o que máis paus levou por unha escena concreta, na que alguén admira as zapatillas de Will Smith e este responde: “Converse Vintage 2004” (a acción desenvólvese no futuro). “Hai que ter coidado: dadas as sumas que ofrecen as marcas cando tes éxito, é tentador converter a túa serie nun anuncio”, continúa . “En Aquí non hai quen viva, unha empresa de distribución enerxética ofreceu unha cantidade indecente de diñeiro por facer unha trama na que se cambiaba o tipo de calefacción da casa cara ao seu sistema de gasóleo. O problema foi que na comedia, se as cousas non saen ben, non hai trama. “Se non nos deixades cachondearnos do sistema de calefacción, non pode ser”, lles dixemos”. O publicitario inglés Steven Read resumiuno moi ben en declaracións á BBC: “Un produto ten que funcionar no contexto narrativo. Se salta da pantalla directo a ti, entón algo vai mal”.
Moitos tamén piden que se mida a quen vai dirixido o artigo a promocionar. “O product placement funciona mellor canto máis se identifique o espectador co que está vendo. Como en calquera outro tipo de publicidade, todo depende do gusto do público”, engade Tamara Martín. Pero nunha película apta para todas as idades, pódese anunciar, aínda que sexa solapadamente, calquera cousa. Cando Spiderman aterrou sobre unha camioneta que lucía un fastuoso logotipo da cervexa Carlsberg choveron as críticas: estábano vendo moitísimos nenos.
David Lynch, cando se lle preguntou que opinaba sobre o uso de product placement no pasado Dallas International Filme Festival, foi o máis claro de todos: “É unha merda. ¡Unha absoluta e fodida merda!”.

Ver texto completo VIA / EL PAÍS

Crisis? What crisis?

Este é o título dun magnífico álbum de 1975 de Supertramp, e tamén unha das frases máis repetidas nos últimos meses por responsables dentro do goberno galego. Pero despois da publicación dos seguintes datos haberá que cambiar de disco:
O Instituto Galego de Estatística publica os datos da estimación avance da Contabilidade trimestral correspondentes ao primeiro trimestre de 2008.
O Produto interior bruto xerado pola economía galega rexistrou, respecto ao mesmo período do ano anterior, un crecemento real no primeiro trimestre do 3,2%, (a taxa no conxunto de España foi dun 2,7%). Lembremos que o dato do anterior trimestre era dun 3,8%.
Pola súa parte, a variación intertrimestral do PIB no primeiro trimestre sitúase no 0,4% (fronte ao 0,3% do conxunto español). É dicir, crecendo a este ritmo, a variación anual do PIB en 2008 sería dun 1,6% en Galiza e un 1,2% en España (lembremos que crecer por debaixo dun 2,5% - 3% se traduce en un aumento significativo da taxa de paro)
Confírmase deste xeito que a desaceleración chega a Galiza, con retraso con respecto ao resto do estado, pero con similar tendencia.
Fonte IGE

Impostos indirectos e distribución da renda

Segundo un estudo do Instituto de Investigación Económica Aplicada (Ipea), en Brasil o gran peso dos impostos indirectos fai que aumenten as desigualdades, facendo que un 10% da poboación concentre o 75,5% da riqueza do país, unhas cifras que varían pouco das rexistradas a finais do século XVIII.
Outro dos aspectos revelados polo estudo é que os impostos pesan moito máis sobre os pobres que sobre os ricos. A carga tributaria representa un 22,7% de renda para o 10% dos máis ricos, mentres que, para o 10% máis pobre, o peso equivale ao 32,8% da súa renda.
A explicación desa anomalía é que a base da recadación en Brasil é máis forte nos chamados impostos indirectos, que gravan os bens de consumo. Como o cidadán máis pobre gasta a maior parte da súa renda en consumo, acaba pagando máis impostos que os ricos. Segundo os poucos datos que se conservan de finais do século XVIII, a distribución da renda en Río de Janeiro, por exemplo, era practicamente mesma que agora, é dicir, o 10% da poboación posuía o 68% da riqueza. Hoxe, ese mesma porcentaxe posúe o 62,9%.
O presidente de Ipea pediu ao Goberno a creación dun imposto para as maiores fortunas e para as herdanzas, así como unha reforma tributaria seria.

Menos caridade e máis solidariedade

A ONG Christian Aid arremete contra os famosos que denuncian a pobreza pero evitan o pagamento de impostos.
Se os famosos comprometidos co progreso do Terceiro Mundo pagasen os mesmos impostos que os cidadáns do montón, os países en desenvolvemento poderían contribuír con moita máis xenerosidade a resolver eses problemas e podería salvarse, potencialmente, a vida de 5,6 millóns de nenos en 15 anos.

A organización sinala co dedo a tres famosos, os cantantes Bono e Phil Collins e o piloto de Fórmula 1 Lewis Hamilton. Collins e Hamilton pagan os seus impostos en Suíza, e Bono, incansable propagandista da loita contra a pobreza en África, declara os ingresos que recibe por dereitos de autor a partir dunha estrutura fiscal en Holanda. Se pagasen máis impostos, axudarían mellor a combater a pobreza que con concertos de caridade. O informe ten como obxectivo concienciar aos máis afortunados sobre a importancia de pagar impostos e defende a tese de que, aínda que non son considerados delincuentes porque non fan nada ilegal, teñen unha responsabilidade moral porque recorren á enxeñería financeira para evitar o pago de impostos.

Christian Aid, ataca tamén ás grandes asesorías fiscais e en particular aos catro grandes do sector, KPMG, PriceWaterhouseCoopers, Deloitte e Ernst & Young, que axudan ás multinacionais a aforrarse cada ano miles de millóns de dólares.
As compañías evitan legalmente o pago de impostos pero a miúdo tamén cometen delitos de evasión fiscal mediante contabilidades cruzadas entre filiais do mesmo conglomerado ou falsificando os prezos. Dous sistemas que, segundo o informe, cústanlle cada ano ao fisco de Estados Unidos 160.000 millóns de dólares (máis de 100.000 millóns de euros). Unha cantidade equivalente a 1,5 veces o diñeiro que todos os países ricos dedican a axudar aos países máis pobres.
VIA EL PAÍS

Pero tampouco é cuestión de darle caña só a Hamilton e esquecernos de que Fernando Alonso, igual que antes fixera Schumacher, ten tamén a súa residencia en Suiza polo seu apetecible réxime fiscal
En Suíza, todo deportista e artista residente, que xere a maior parte da súa riqueza fóra de territorio suízo, ten dereito a ser gravado sobre os seus gastos (e non sobre os seus ingresos anuais como sucedería normalmente), sempre que estes superen os 300.000 francos suízos anuais. Un beneficio que tamén gozan celebridades como o francés Alain Prost, o canadense Jacques Villeneuve ou o escocés David Coulthard dentro do ámbito deportivo.

Tecnicamente, o imposto calcúlase do seguinte xeito: o beneficiario informa á oficina de recadación do seu cantón o monto do aluguer ou gastos de hospedaxe que paga cada mes. O fisco asume por regra que é equivalente a 20% dos seus gastos mensuais, que posteriormente se multiplican polos 12 meses do ano. E a esa cantidade aplícaselle unha taxa do 30%.

Cun exemplo específico. Para alguén que paga un aluguer mensual de 3.000 francos suízos correspondería un ingreso anual -segundo as regras de tributación- de 180.000 francos, e un pago de impostos de 54.000 francos anuais, unha carga fiscal que pode ser moi afastada ao que ese mesmo contribuínte pagaría polos seus ingresos ou fortuna noutros países.
VÍA SWISSINFO

Traballo asegurado

O Inem acaba de publicar cales son os postos de traballo que, actualmente, as empresas teñen maior dificultade para cubrir.

Chama a atención que na provincia de Lugo se necesiten: farmacéuticos, asistentes sociais, relacións públicas, panadeiros, peóns e sobre todo postos técnicos e de servizos nos barcos. Todas estas profesións teñen traballo asegurado.

A nivel nacional entrenadores e deportistas son dos que atopan contrato.

Se queres acceder a o informe completo por provincias pincha no seguinte enlace: INFORME

¿biocombustibles asasinos?

Campo Verde (Brasil) - Foto de Bloomberg

Hai máis dun ano desde este mesmo blog dábamos a voz de alarma sobre os efectos negativos dos biocarburantes, considerados por esas datas como a gran solución medioambiental, agora expoñemos un resumo dun artículo publicado no País que pon as cousas moi claras.

A crise alimentaria sementa dúbidas sobre o papel do biocarburante na seguridade enerxética e ambiental. Mimados polos subsidios e a lexislación en Europa e en Estados Unidos, os biocarburantes creceron nos últimos anos á mesma velocidade que agora perden apoios. Sen os biocarburantes, a gasolina sería aínda un 15% máis cara. Pero o impacto sobre o incremento dos prezos dos alimentos vai moito máis alá. O problema é que non hai moitas alternativas: o crecemento económico esixe enerxía en grandes doses. E ante a puxanza de China e India, de onde vai vir a enerxía necesaria se non sae de aí? Imos dicirlles aos países en desenvolvemento que non crezan?.

Os produtores de biocombustibles eran hai nada unha bendición para o medio ambiente, e á súa vez unha alternativa ao petróleo, cada vez máis caro e escaso, e polo tanto unha aposta de futuro para apontoar a seguridade enerxética internacional, pero deu lugar ao encarecemento dos alimentos e a súa fames negras que afectan xa a case 40 países.

Europa destina pouco máis do 4,5% de todos os cereais cultivados á produción enerxética, uns 21,5 millóns de toneladas. Pero as cifras globais son máis importantes, e sobre todo a tendencia de crecemento é abafadora. Case un terzo do millo que creceu o ano pasado nos campos estadounidenses (preto de 80 millóns de toneladas) alimentan hoxe coches, e non persoas.

Os fortes subsidios e o apoio regulatorio que ofrecen a Unión Europea e o Goberno de EE UU ao cultivo de materias primas para biofuel fan cada vez máis atractivo destinar as colleitas a encher os depósitos e non os estómagos. Iso inflúe directamente nas cotizacións. O aumento da produción de millo obtívose a expensas de colleitas doutros cereais, con efectos sobre os prezos polas súas consecuencias en toda a cadea alimentaria.

Os expertos cuéstionanse se o biocarburante, chamado a reducir a tiranía do petróleo, é tan rendible como parecía. Á marxe dos subsidios, só saen a conta se se combinan altos prezos para o cru e baixos prezos para o cereal (talvez coa excepción do etanol de Brasil). O primeiro está servido: tanto o cru brent europeo como o West Texas estadounidense superaron xa os 120 dólares por barril, e van camiño dos 150 e ata dos 200 dólares. O segundo é cada vez máis complicado. O millo vale agora preto de oito dólares por bushel (24,5 quilos) na Bolsa de Chicago, un 60% máis que o ano pasado. O trigo subiu o 53% nun ano. E a soia un 40%.

Ante esas distorsiones no mercado alimentario, parece oportuna unha moratoria en Europa para atrasar os ambiciosos plans de utilización de biocarburantes, que segundo a normativa actual deben supor polo menos o 10% das gasolinas en 2020. Pero o presidente Bush declarou fai uns días que os biocombustibles "só son responsables do 15% da inflación nos alimentos". Bush continúa defendendo contra vento e marea este combustible, ao que considera indispensable para reducir a dependencia enerxética estadounidense, unha das súas obsesións. De aí o gran volume de subvencións que se conceden para a plantación de millo e das leis que apoian a súa transformación en carburante. Na Unión Europea a situación é similar. Bruxelas mantén os seus apoios ao biocarburante, a pesar de que xa xurdiron as primeiras voces discordantes.

Hartmut Michel, premio Nobel de Química en 1988, asegurou xa en 2007 que os biocarburantes non aforran emisións de CO2. Michel explicaba que para conseguir o combustible é necesario o uso de fertilizante, maquinaria e unha destilación que provocan que se acabe emitindo máis CO2 do que produce calquera motor de gasolina nun coche. Os ecoloxistas apuntan outros factores. "Hai que engadir a deforestación que causan as plantacións. Hai países onde se substitúen cultivos, esnaquízanse bosques ou se planta en zonas sumamente fértiles que poderían destinarse ao autoabastecimiento", matizan os investigadores de Intermón. Así o aceite de palma encareceuse un 37% por culpa do biocombustible. O millo, un 60%. A soia, un 30%. Só hai unha excepción: a cana de azucre de Brasil. En Estados Unidos e a Unión Europea, a produción é custosa e, a pesar das subvencións, é complicada a viabilidade do biocarburante. Con todo, en Brasil os custos de elaboración son mínimos en comparación co resto de produtores. Segundo datos da OCDE, obter unha tonelada de biodiésel costa na Unión Europea máis de 500 dólares (320 euros). Producila en Brasil vale menos de 300 (193 euros).

vía EL PAIS

CRISIS ALIMENTOS

Por David Mosteiro 1º bac a
El Banco Mundial no es optimista con la crisis alimentaria. Hay escasez para rato. Los altos precios mundiales de los alimentos no se van a terminar en unas semanas. Ni siquiera en unos meses. Robert Zoellick, presidente del organismo, advirtió ayer de que quedan siete años de precios altos.
Se espera que haya una respuesta por parte de la oferta y que se vayan reduciendo un poquito los precios entre 2009 y 2010, pero en términos generales sentimos que los precios se van a mantener altos hasta 2015", explicó Zoellick en México. El presidente del Banco Mundial consideró importante que todos los países lleven a cabo reformas agrarias para aumentar la producción de alimentos.
Esperamos un repunte de la oferta de alimentos que permita frenar los precios entre 2009 y 2010», dijo Zoellick, quien agregó que actualmente existe un debate sobre el uso de granos y productos agrícolas, como el maíz en Estados Unidos y la caña de azúcar en Brasil, para promover la producción de combustibles biológicos sin encarecer los precios de los alimentos.
Por este motivo, Zoellick pidió a EE UU que evalúe el alza en los precios mundiales de los alimentos y su efecto en los pobres al establecer las políticas que dirigen buena parte de su cosecha de maíz a la producción de biocombustibles.
Los precios de los alimentos básicos como el trigo y el arroz se han disparado y el fenómeno suele atribuirse al cambio climático y al incremento del consumo de alimentos en Asia, particularmente en economías en crecimiento como China, además de a la crisis desatada por las hipotecas «basura» en Estados Unidos.
via EL PAIS

Galicia producirá el 13% de la demanda eléctrica nacional

Tania Mosquera López

Galicia está a punto de adentrarse en una nueva industria energética, que ampliará su potencial eléctrico en el país. A finales de este mismo mes entrará en operación industrial la primera central de ciclo combinado de la comunidad, la que ha construido Endesa en As Pontes, de 800 megavatios de potencia, y en pocas semanas más lo hará la de Unión Fenosa en Sabón, de 400 megavatios.
En conjunto, incrementarán en un 23% la generación eléctrica gallega, que alcanzará los 33.300 gigavatios hora al año (GWh). Con estas nuevas industrias, que producen electricidad con el gas suministrado desde Reganosa y con vapor de agua, Galicia será capaz de satisfacer cerca del 13% del consumo eléctrico del país, que el pasado año fue de 260.838 GWh.
Los ciclos combinados de As Pontes y Sabón se encuentran actualmente en fase de pruebas. Endesa evalúa en estos momentos el comportamiento de su planta con gasoil, combustible que puede ser utilizado como alternativo al gas. Javier Granja, director de la central, en la que Endesa ha invertido alrededor de 800 millones de euros, explicó ayer que la ejecución de esta terminal en unos terrenos anexos a la central térmica pontesa se ha hecho reservando espacio para albergar posibles nuevas centrales. «El espacio está preparado por si un día Endesa piensa en poner otra central de ciclo combinado de 800 megavatios de potencia», afirmó. Por ahora, la compañía no ha incluido este proyecto en sus planes de inversión a corto plazo.
Mayor eficiencia
Granja aseguró ayer -en una conferencia en Ferrol que puso el broche a un ciclo sobre el sector eléctrico celebrado en la Escuela Universitaria Politécnica desde el pasado abril en la ciudad naval- que las centrales de ciclo combinado tienen una eficiencia mayor a las que utilizan otro tipo de combustible. «Una eficiencia mayor es una de las razones de su auge, y también el hecho de que la inversión comparada de euros por kilovatio instalado es la mitad de las otras tecnologías», explicó. Con el arranque de su grupo de gas, Endesa aumentará en un 35% su potencia en Galicia, en donde cuenta con una planta de carbón con 1.400 megavatios; centrales hidráulicas con 340 megavatios y 540 megavatios eólicos.
Unión Fenosa también mantiene en pruebas su central de Sabón, en la que tuvo que sustituir distintos mecanismos. La eléctrica que preside Pedro López Jiménez mantiene sin concretar la fecha de materialización del segundo de los grupos de gas, también de 400 megavatios, anunciado para el emplazamiento coruñés. Actualmente funcionan en España alrededor de medio centenar de centrales de ciclo combinado, la mayoría impulsadas por las principales eléctricas del país.
Unas de las razones de que Galicia sea una de las comunidades que más energía proporciona es debido a que en nuestros montes ponen cada vez más aerogenerodores, lo que tiene unas consecuencias negativas como por ejemplo un ambiente desagradable o la destrucción de ellos además de que nos impiden tener plantaciones...